Krajobraz możemy opisać na wiele sposobów: przestrzeń powierzchni ziemi widziana z pewnego punktu lub obszar wydzielony ze względu na swoje charakterystyczne cechy przyrodnicze, topograficzne itp. albo ogół czynników składających się na jakieś zjawisko oraz obraz przedstawiający jakąś okolicę.
Ze względu na udział człowieka w kształtowaniu krajobrazu, wyróżniamy: krajobraz naturalny, który powstał i funkcjonuje bez udziału człowieka lub działalność ludzi jest niezauważalna (np. Puszcza Białowieska); krajobraz częściowo przekształcony, który zawiera elementy wprowadzone w wyniku działalności człowieka, ale jest zbliżony wyglądem do naturalnego (np. krajobraz wsi); krajobraz przekształcony przez człowieka, który niemal nie zawiera elementów naturalnych (np. krajobraz przemysłowy, centra miast).
Ożywione składniki krajobrazu to organizmy: rośliny, zwierzęta, bakterie i grzyby. Nieożywione składniki krajobrazu to m.in. podłoże, woda, skały, składniki pogody.
Polskę cechuje różnorodność krajobrazowa, która jest ułożona mniej więcej równoleżnikowo.
Rzeczpospolita Polska leży w środkowej części Europy. Zajmuje powierzchnię 312, 7 tys. km2. Liczba ludności wynosi 38,5 mln. Stolicą Polski jest Warszawa.
Symbole narodowe Polski to: biało-czerwona flaga, herb przedstawiający białego orła w złotej koronie na czerwonym polu oraz hymn Mazurek Dąbrowskiego.
Polska graniczy z siedmioma państwami: Niemcami, Czechami, Słowacją, Ukrainą, Białorusią, Litwą, a od północy z Rosją. Polska dzieli się na 16 województw. Województwa dzielą się na powiaty, zaś te na gminy.
Od północy u styku lądu z morzem napotykamy na krajobraz nadmorski, którego charakterystyczną cechą są wybrzeża. Występują tu dwa rodzaje wybrzeży – niskie w postaci plaży i wysokie w postaci klifu. Pobrzeże Koszalińskie ma wyrównaną linię brzegową, natomiast pozostałe są bardziej urozmaicone przez występowanie zatok, cieśnin.
Na południe spotykamy krajobraz pojezierny w postaci pojezierzy. Cechuje się on występowaniem na tym terenie ogromnej ilości jezior polodowcowych. Teren jest pofalowany, a jeziorom towarzyszą rozległe lasy. Region ten jest bardzo atrakcyjny turystycznie podczas sezonu. Szczególnie dobrze zagospodarowanie turystyczne ma Kraina Wielkich Jezior Mazurskich. Na pozostałych jest ono mniej zorganizowane (Pojezierze Pomorskie i Pojezierze Wielkopolskie)
Kolejnymi krajobrazami są Niziny Środkowopolskie. Znajduje się tam: Nizina Mazowiecka ze stolicą kraju, Nizina Wielkopolska, Nizina Śląska, Nizina Podlaska, Polesie Lubelskie. Przeważnie teren jest rozległy i płaski z lekkimi falowaniami zagospodarowany rolniczo w postaci użytków rolnych (gruntów ornych, pastwisk, łąk, sadów). W tym pasie krajobrazowym leży Puszcza Kampinoska będąca największym obszarem leśnym tego terenu.
Następnie przechodzimy do krajobrazu wyżynnego, który charakteryzuje się znaczniejszymi wahaniami wysokości. W obrębie Wyżyny Lubelskiej spotykamy krajobraz rolniczy ze względu na dobre, urodzajne gleby. Wyżyna Krakowsko-Częstochowska jest typowym przykładem krajobrazu krasowego, z licznymi formami powierzchniowymi i podziemnymi krasu. Tutaj również istnieje cenny historycznie Szlak Orlich Gniazd – szlak zamków ówczesnych władców, którzy budowali fortyfikacje dla obrony kraju. Obok rolniczego i turystycznego krajobrazu obu wyżyn rozciąga się krajobraz wielkomiejski Wyżyny Śląskiej. Mamy tu jedną z większych konurbacji miast, która powstała w wyniku działalności górniczej związanej z wydobyciem węgla kamiennego. Są tu jedne z bogatszych złóż tej kopaliny, dlatego władze kraju wykorzystały go.
Kotliną nazywamy obniżenie terenu otoczone ze wszystkich stron wzniesieniami. Pas kotlin podgórskich to tereny leżące na wysokości 200–300 m n.p.m. między wyżynami a Karpatami. Tworzą je dwie krainy geograficzne: Kotlina Oświęcimska i Kotlina Sandomierska. Charakteryzują się one płaskim terenem z niewielkimi wzniesieniami oraz dużą gęstością zaludnienia. Występują tu bogate złoża surowców mineralnych. Duże znaczenie ma także turystyka.
Na południu kraju można zaobserwować krajobraz górski i wysokogórski.Należą do niego Sudety i Beskidy, Tatry. Sudety są górami starymi, znacznie zniszczonymi przez upływający czas, z grzbietami i szczytami nie tak bardzo wymagającymi dla turystów jak Beskidy czy Tatry. Tam mamy do czynienia z ostrokrawędzistymi, mocno nachylonymi zboczami, ostrymi szczytami ciężkimi do zdobycia bez specjalistycznego sprzętu.
Wiosna zaczyna się 21 marca, to dzień równonocy wiosennej - dzień i noc trwają po 12 godzin, Słońce wstaje dokładnie na wschodzie, a zachodzi na zachodzie widnokręgu. Dni są coraz dłuższe, Słońce coraz mocniej ogrzewa Ziemię. Przyroda budzi się do życia: u roślin bardzo szybko rozwijają się liście, zwierzęta budzą się ze snu zimowego, wracają też ptaki. Lato rozpoczyna się 22 czerwca najdłuższym dniem w roku, Słońce wschodzi wcześnie, dzień trwa ponad 16 godzin. Jest to dzień przesilenia letniego. Miesiące letnie są najcieplejsze w roku, rośliny kwitną i wydają owoce. Dojrzewają zboża. Jesień rozpoczyna się dniem równonocy jesiennej - 23 września. Stopniowo dni stają się krótsze, noce są chłodniejsze. Powoli w przyrodzie zamiera życie, zwierzęta przygotowują się do snu zimowego, usychają rośliny, drzewa zrzucają liście. Zima zaczyna się 22 grudnia, jest to najkrótszy dzień roku zwany przesileniem zimowym. Słońce znajduje się niezbyt wysoko na niebie, temperatura spada poniżej 0°C. W zimie pada śnieg. Mogą występować: gołoledź, szron, szadź. Wiele zwierząt zapada w sen zimowy, pozostałe muszą zdobywać pożywienie, aby przetrwać ten trudny czas. Jeśli chcesz obejrzeć więcej krajobrazów z porami roku wejdż tutaj
Wszyscy zgodzimy się, że są to piękne widoki, które możemy oglądać codziennie. poczytaj na ten temat tutaj
Oprócz tego w okolicach wielkich miast można zaobserwować krajobraz wielkomiejski . Charakteryzuje się on liczną i gęstą zabudową zarówno mieszkalną jak i gospodarczą, gdyż prawie wszyscy mieszkańcy pracują poza sektorem rolniczym. Mało jest miejsc niezmienionych przez człowieka, gdzie natura sama rozwija się w swoim tempie.
Krajobraz wiejski cechuje: niska, rozproszona zabudowa, zabudowania gospodarcze, np. obory, stodoły, chlewnie, kurniki, pola uprawne, łąki, pastwiska i niska gęstość zaludnienia.